29. marta ove godine napustio nas je Dobrica Erić. Bio je dječji pjesnik, u književnim krugovima poznat kao “saradnik sunca” i “Orfej među šljivama”. Sahranjen je u rodnom selu Donjoj Crnući, a na društvenim mrežama se vodi polemika o tome zašto za njega nema mjesta u Aleji zaslužnih građana u Beogradu.

Dobrica Erić je rođen 1936. na selu, od roditelja seljačkog porijekla, a od obrazovanja je imao samo 4 razreda osnovne škole. On je bio tipičan primjer talentovanog pojedinca iz naroda koji svoj talenat nije brusio formalnim obrazovanjem. A ipak je uzrastao do takvih pjesničkih visina.

Stil mu je bio toliko prepoznatljiv da nije morao ni da se potpisuje ispod stihova. Ušao je u antologije, udžbenike i čitanke. Višestruko je nagrađivan i prevođen. Voljela su ga djeca, ali i odrasli.

Dobrica Erić nije “u modi”

„Ja sam uvek išao pomalo u raskoraku sa stvarnošću, a pogotovu danas. I pesme su sada u novom veku, kao i lepota umetnosti uopšte, u raskoraku sa zdravim razumom i u dosluhu sa nevremenom, pa se sve češće pitam da li se vredi još boriti lepim rečima i mislima za mesto pod nemilosrdnim suncem, koje nas takođe ne gleda i ne miluje onako često i nežno kao u detinjstvu. Sad su u modi neke tuđe reči i sunca, čiji smisao, ili pre besmisao, ja ne razumem i ne prihvatam, ček i po cenu potpune izopštenosti i samoće koja je preuranjena čak i za moje godine.” Dobrica Erić

Kao izraziti predstavnik pesnika sa sela nije bio “u modi”. Kao što je i sam rekao, sada je u modi neka druga estetika, neke nove riječi.

A on je branio srpstvo. Branio je ćirilicu i svoj srpski jezik. Branio je selo i seljaka, i ostavljao pouke za potomke.

Erić je Srbija koje više nema

Dobrica Erić je personifikacija Srbije koja je umrla zajedno s njim. Srbije u opancima koja je ponosna na svoje seosko porijeklo. Srbije koja piše ćirilicom. Prkosne Srbije koja ne želi da gleda u travu već u nebo. Srbije koja ne može biti primljena u velikane. Skromne u svojoj veličini, i nepriznate.

Otišao je prije nego što je potpuno nestala Srbija koju on zna i kojoj je pjevao. Naslutio je njenu konačnu propast stihovima:

“Onemele škole ko mrtve košnice, zarđalo i nebo iznad pustog sela.”

Dobrica Erić je sahranjen u svojoj voljenoj Gruži i nikakve beogradske aleje mu nisu ni potrebne, a ni ljepše od njegovog zavičaja. On je velikan u srcu svakog djeteta koje je napamet učilo njegove stihove. Ipak, način na koji je ispraćen pokazuje koliko je Srbiji stalo do književnosti i kulture uopšte. Pokazuje neprikosnovenu vladavinu subkulture u kojoj su estradni umjetnici zaslužni građani, a dječji pjesnici nisu.